Το Πανεπιστήμιο και η Αγορά

(Περιοδικό ne.o. - Τεύχος 61 - Μάϊος 2006)
Εδώ και χρόνια ακούμε το "παράπονο" της αγοράς πληροφορικής: τα Πανεπιστήμια δεν παράγουν χρήσιμους απόφοιτους, έτοιμους να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία στην πληροφορική. Βαριά η κατηγορία, αλλά προτού να απολογηθεί κανείς ή έστω να την εξετάσει ως κατηγορία, πρέπει να μελετήσει από πού προέρχεται. Αν προέρχεται από μια αγορά πληροφορικής όπως αυτή των ΗΠΑ, αλλά και της Ινδίας, και της Τουρκίας (όπου πρόσφατα η Microsoft επένδυσε 1 δις δολάρια χωρίς αυτό να γίνει γνωστό σε εμάς...), δηλαδή από μια αγορά που έχει διεθνή λόγο, ή έστω διεθνή δυναμική, τότε πράγματι πρέπει οι παροικούντες τα Πανεπιστήμια να ξανασκεφτούμε αρκετά πράγματα. Αν, όμως, προέρχεται από μια αγορά που βρίσκεται σε μια από τις τελευταίες θέσεις των επιδόσεων και του διεθνούς ενδιαφέροντος, τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Η ελληνική αγορά πληροφορικής περνάει το δικό της δράμα παρά τις ευκαιρίες που της δόθηκαν στο παρελθόν. Δεν τα λέμε εμείς αυτά, τα λένε οι δείκτες που μας φέρνουν ανάμεσα στους τελευταίους στην ανταγωνιστικότητα και σε πολλά άλλα, στην Ε.Ε.. Η δική μας αγορά πληροφορικής πλέον ελπίζει στο 4ο ΚΠΣ, και φαίνεται να έχει εγκαταλείψει προ πολλού τις σκέψεις αυτοτελούς και δυναμικής παρουσίας στο διεθνές τοπίο, και να δραστηριοποιείται μόνο ως έμπορος υλικού, λογισμικού και "λύσεων" γενικώς. Δεν σκοπεύουμε να τα βάλουμε με την ελληνική αγορά πληροφορικής, καλό είναι, όμως, μιας και μόνη πηγή ενημέρωσης των πολλών είναι οι όμιλοι που έχουν οικονομικό συμφέρον από την κατάρρευση των Πανεπιστημίων, να γράψουμε μερικές αλήθειες.

Τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, λοιπόν, παράγουν καθ' όλα αξιόλογα στελέχη πληροφορικής που διαπρέπουν διεθνώς στον ακαδημαϊκό και επαγγελματικό χώρο. Δεν μιλάμε γενικώς για όλα τα λεγόμενα ΑΕΙ, τα οποία με χαρακτηριστική ευκολία ίδρυσαν οι λεγόμενοι σοσιαλιστές, διασπείροντάς τα ανά την επικράτεια ως πηγές τοπικού εισοδήματος. Αναφερόμαστε στα Πανεπιστήμια που αν και λιγότερα από τα λεγόμενα ΑΕΙ, έχουν κάθε δυνατότητα να δημιουργήσουν το ανθρώπινο δυναμικό που κατά την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών "θα αποτελέσει στην ατμομηχανή της ανάπτυξης". Τα Πανεπιστήμια, λοιπόν, παράγουν πολύ περισσότερο από ό,τι ζητά η ελληνική αγορά πληροφορικής. Μπορεί να μη διδάσκουν "Visual Basic" ή ".NET", αλλά παράγουν ανθρώπους που έχουν όλο το βάθος των γνώσεων που απαιτούνται ώστε να μπορούν να μαθαίνουν σήμερα dot-net και αύριο ό,τι άλλο προκύψει, και μάλιστα να δημιουργούν και τις δικές τους σχολές στο μεγαλύτερο εύρος εφαρμογών πληροφορικής.

Τέτοιους ανθρώπους η ελληνική αγορά πληροφορικής δεν μπορεί να τους αξιοποιήσει και τελικά δεν τους θέλει διότι, μεταξύ άλλων, έχουν και υψηλότερες απαιτήσεις από αυτές του πιστοποιημένου με το ακατονόμαστο που έχει και ημερομηνία λήξης. Επειδή, όμως, το ακατονόμαστο είναι "καλή μπίζνα", οι επιχειρηματίες εύκολα κατηγορούν τα Πανεπιστήμια για τη δική τους αποτυχία, και δημιουργούν το έδαφος να πάρουν αυτοί τη θέση τους στα φιλέτα της επαγγελματικής κατάρτισης, που όπως γνωρίζουμε, η πληροφορική έχει πολλά και συνεχώς αποκτά νέα. Βαφτίζουν, μάλιστα, την κατάρτιση αυτή "πανεπιστημιακή", ώστε να τη χρεώσουν ανάλογα, με τις κατάλληλες πάντα συμμαχίες με πρόθυμους εκπροσώπους από τον τομέα της αυτοδιοίκησης και του συνδικαλισμού.

Με τη συμμαχία και των μέσων ενημέρωσης μάλιστα, η προετοιμασία του "υποκειμενικού παράγοντα" της ελληνικής κοινωνίας είναι πλέον αρκετά ώριμη.Από την άλλη, οι πανεπιστημιακοί έχουν ανάγκη να συμπληρώνουν τα 1500 - 2000 € του μισθού τους (ποσό που ακούγεται αστείο στα αυτιά των στελεχών στην πληροφορική), καταλήγοντας να δίνουν τροφή στους τηλεοπτικούς αποκαθηλωτές της έννοιας Πανεπιστήμιο. Ετσι, βρισκόμαστε προ των πυλών ενός νέου νόμου που θα επιτρέψει την ίδρυση "πανεπιστημίων" με αντικείμενα μόνο αυτά που "πουλάνε" όπως η ιατρική και η πληροφορική, διότι όποιος πιστεύει ότι θα δει "μη κρατικό" πανεπιστήμιο με φιλοσοφική ή φυσικομαθηματική σχολή, πλανάται πλάνην οικτρά. Σε αυτούς τους επιχειρηματίες αφιερώνουμε μια χριστιανική φράση: ουαί υμίν...!