Περί Πανεπιστημιακού Ασύλου

Στη λίστα [HELLENIC-PROFESSORS-PHDS] γίνεται τις μέρες αυτές και με αφορμή τα γεγονότα, μια (ακόμη) συζήτηση περί Ασύλου, ιδιαίτερα κόσμια και αξιόλογη, πιστεύω. Παραθέτω ένα μικρό τμήμα του διαλόγου και συγκεκριμένα μια επιστολή του κ. Κιουστελίδη, συνταξιούχου μέλους ΔΕΠ του ΕΜΠ, και εμού.

Η επιστολή του κ. Ιωάννη Κιουστελίδη:

Αγαπητέ κύριε Βεσκούκη

Το «άσυλο» δεν μπορεί να διατηρηθεί στην παρούσα μορφή του, έστω και αν αυτό σημαίνει σύγκρουση με τον χώρο των «αναρχικών». Τα έκτροπα που γνωρίσαμε θα επαναληφθούν και ίσως θα γίνουν εντονώτερα σε πρώτη ευκαιρία. Σκοπός των λεγομένων «αναρχικών» ή «αντιεξουσιαστών» δεν είναι κυρίως να προκαλέσουν καταστροφές, αλλά να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κοινού και ιδιαίτερα των τηλεθεατών για τις διαμαρτυρίες τους. Όπως, σωστά, είπε ένας δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο, αν συγκεντρωθούν στην Ομόνοια 10.000 μέλη του ΠΑΜΕ και διαδηλώνουν ειρηνικά, η είδηση θα μπει στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Αν, όμως, 100 ή 200 «κουκουλοφόροι» βάλουν φωτιές σε κάμποσα μαγαζιά της οδού Στουρνάρα και της Πατησίων, η είδηση αυτή θα γίνει πρωτοσέλιδο και βασικό θέμα στα δελτία ειδήσεων.

Τι θέλουν οι «αναρχικοί»; Να επηρεάζουν άμεσα την πολιτική, χωρίς οι ίδιοι να συμμετάσχουν στην εξουσία. Όποιος θέλει να καταλάβει την νοοτροπία τους πρέπει, ίσως, να προσέξει το βιβλίο του John Holloway «Ας Αλλάξουμε τον Κόσμο Χωρίς να Καταλάβουμε την Εξουσία» (εκδότης Σαββάλας). Ο κύριος στόχος των κινητοποιήσεων από την πλευρά των «αντιεξουσιαστών» δεν είναι η διαμαρτυρία για τον άδικο θάνατο του «σύντροφου Αλέξανδρου», όπως τον αποκαλούν, αλλά η εξάλειψη όλων των κοινωνικών προβλημάτων και ιδιαίτερα της ανεργίας, της φτώχειας, και της εκμετάλλευσης. Όσο θεμιτοί και αν είναι αυτοί οι στόχοι, δεν πρόκειται να επιτευχθούν με μαζικές καταστροφές.

Το λεγόμενο «άσυλο» έχει και μίαν άλλη πλευρά, που δεν προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης και δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό. Οι λεγόμενοι «αναρχικοί» δεν καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο μόνο σε περιόδους κινητοποιήσεων, αλλά βρίσκονται μόνιμα μέσα σε αυτό. Από δεκαετίες έχουν καταλάβει μόνιμα κάποιες αίθουσες στα περισσότερα ΑΕΙ τουλάχιστον της Αθήνας και τις μετέτρεψαν σε λέσχες τους, τις οποίες δεν πλησιάζει το προσωπικό των ΑΕΙ. Συνάδελφος καθηγητής, που έκανε παλαιότερα επιτήρηση στον χώρο του Πολυτεχνείου σε έναν από τους εορτασμούς της 17^ης Νοέμβρη, βρήκε σε μία από αυτές τις αίθουσες δεκάδες έτοιμες «βόμβες Μολότωφ». Αυτό εξηγεί ίσως και το πώς οι βόμβες αυτές είναι αμέσως διαθέσιμες, όταν τις χρειαστούν. Στο ΕΜΠ τέτοιες λέσχες αναρχικών υπάρχουν τόσο στο συγκρότημα της Πατησίων όσο και σε αυτό στου Ζωγράφου.

Ιδιαίτερα το συγκρότημα της οδού Πατησίων ήταν αυτές τις μέρες υπό τον απόλυτο έλεγχο των «αναρχικών». Ούτε την Δευτέρα, ούτε την Τρίτη (8 και 9 Δεκ. 08) υπήρχε εκεί κάποιος εκπρόσωπος της πολυτεχνειακής κοινότητας, καθηγητής ή φοιτητής. Υπήρχαν μόνο «αναρχικοί» ή «αντιεξουσιαστές», πού έσπαζαν τα σχεδιαστήρια με μία βαριοπούλα και τα έκαιγαν στο προαύλιο για να ζεσταίνεται η ομάδα επιτήρησης που ήταν εκεί. Οι περισσότερες αίθουσες ήσαν και είναι και τώρα σε άθλια κατάσταση, με επιγραφές στους τοίχους και σκουπίδια.

Το λεγόμενο «άσυλο» έχει από χρόνια μετατρέψει τα ΑΕΙ σε άνδρα αναρχικών, που τώρα πιά θεωρούν ότι έχουν κατοχυρωμένο δικαίωμα στην χρήση των χώρων που καταλαμβάνουν. Συχνά έρχονται σε σύγκρουση και με το προσωπικό φύλαξης, γιατί, όταν οργανώνουν κάποια εκδήλωση, συγκεντρώνονται στον χώρο του ιδρύματος και διάφοροι άλλοι περιθωριακοί, που κάνουν διαρήξεις στα γραφεία των καθηγητών.

Το άσυλο όφειλε να προστατεύει καθηγητές και φοιτητές και όχι τους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές που τρομοκρατούν τον πανεπιστημιακό χώρο.
Γι αυτό πρέπει να περιοριστεί ίσως μόνο στο εσωτερικό των κτιρίων ή μόνο σε προσωπικό και φοιτητές των Ιδρυμάτων.

Η παρούσα κατάσταση οδηγεί σε αδιέξοδο. Στην Πάτρα οι έμποροι και επαγγελματίες κατεδίωξαν τους «διαδηλωτές» που είχαν αρχίσει καταστροφές. Ποιός αποκλείει ο επόμενος φόνος να οφείλεται σε επαγγελματία που θα υπερασπίζεται κόπους μίας ζωής; Εξάλλου, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι όλες οι καταστροφές πληρώνονται, τελικά, από το αιώνιο θύμα, τον λαό, όπως τα σπασμένα καταστήματα των τραπεζών τα πληρώνουν τελικά οι δανειολήπτες και όχι οι τραπεζίτες! Είναι δίκαιες και θεμιτές οι διαδηλώσεις κατά της ανεργίας ή της κατατικής αυθαιρεσίας. Δεν πρέπει όμως να συντηρούνται καταφύγια για ταραχοποιούς που θέλουν να αλλάξουν τον χαρακτήρα αυτών των εκδηλώσεων.

Γιάννης Κιουστελίδης

Η απάντησή μου:

Αγαπητέ κύριε Κιουστελίδη,

Συμμερίζομαι τις απόψεις σας σχεδόν στο σύνολό τους. Συμφωνώ ότι αιτία για όλα όσα συνέβησαν και φοβούμαι ότι και θα συμβούν δεν είναι η δολοφονία, αλλά κάποια άλλα προβαλλόμενα ως αιτήματα, τα οποία είναι μάλλον εύλογα.

Γνωρίζω, επίσης, ότι στο ΕΜΠ και όχι μόνο ενδέχεται κατά περιόδους να αποθηκεύονται κάθε είδους πολεμοφόδια, όπως επίσης ότι υπάρχουν χώροι "άβατοι" που διαμένουν άτομα που μάλλον δεν έχουν καν ιδιότητα φοιτητή. Σχετικά με το τελευταίο, θα ήταν ίσως χρήσιμο να μάθουμε πώς και πότε πραγματικά εγκαταστάθηκαν όλοι αυτοί, στο πλαίσιο ποιας συμφωνίας, κλπ, αλλά δεν είναι αυτό τώρα το θέμα μας.

Θα συμφωνήσουμε, επίσης, πιστεύω, ότι το ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι καλλιεργεί την οργή στους νέους, οργή η οποία εκφράζεται ως βία τόσο περισσότερο όσο λιγότερο έχει λαξευθεί η προσωπικότητα τους στο σχολείο (ή μήπως να πω στο φροντιστήριο;).

Το "Ασυλο" είναι μια κοινωνική κατάκτηση ώριμη για την εποχή της, πραγματωμένη κυριολεκτικά με αίμα. Σήμερα, πράγματι, καταστρατηγείται για τους λόγους και με τους τρόπους που αναφέραμε. Οι φοιτητές δεν είναι σε θέση να το υπερασπίσουν οι ίδιοι, και αυτό είναι αλήθεια. Ωστόσο, το ίδιο το Ασυλο δεν πιστεύω ότι αποτελεί την αιτία όσων συμβαίνουν. Είναι ένα βολικό εργαλείο, ίσως, το οποίο και να εκλείψει, δεν θα εκλείψουν οι αιτίες των φαινομένων που βιώνουμε. Και όσο δεν εκλείπουν οι αιτίες, όσα "Ασυλα" και αν καταργηθούν τα φαινόμενα θα βρίσκουν το δρόμο τους. Η οργή, θα βρίσκει το δρόμο της, ακόμη και αν οι μολότωφ δεν αποθηκεύονται στο ΕΜΠ Πατησίων, αν αυτό συμβαίνει.

Στις παρούσες συνθήκες, αλήθεια, πώς φανταζόμαστε την άρση ή καλύτερα την κατάργηση του Ασύλου; Θα περιπολούν στα υπόγεια του κτ. Γκίνη ένστολοι και θα συλλαμβάνουν όποιον κινείται ύποπτα; Θα υπάρχει face control στην είσοδο και θα επιτρέπονται μόνο φοιτητές και εργαζόμενοι; Θα υπάρχει ηλεκτρονικός έλεγχος πρόσβασης από την Αστυνομία ή την Πανεπιστημιακή κοινότητα; Οποιος γνωρίζει την πραγματικότητα, όσο οργισμένος και να νιώθει για την κατάσταση, γνωρίζει ότι αυτά δεν γίνονται για πλήθος πρακτικών αλλά κυρίως για λόγους κουλτούρας του πανεπιστημίου.

Η κοινωνία έχει ανάγκη πολλά σημεία αναφοράς για να λειτουργεί ως οτιδήποτε περισσότερο από στεγασμένη αγέλη. Ένα από αυτά, είναι η "στέγη" της αμφισβήτησης, η οποία στην Ελλάδα παραμένει το Πανεπιστήμιο. Ναι, καταστρατηγείται, υποφέρει, και οι υπηρέτες της δεν είμαστε και τόσο άξιοι. Ωστόσο, συμβολικά, διατηρεί το νόημά της και αν το χάσει, ιδιαίτερα αν το χάσει με βίαιο τρόπο όπως η κατάργηση του Ασύλου, δεν θα είναι οι ομάδες που αποθηκεύουν μολότωφ που θα πληγούν. Αυτές θα βρουν άλλες αποθήκες. Θα είναι το concept του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα, το οποίο δεν ένα αποστεωμένο κτίριο με εργαστήρια και αμφιθέατρα που διαθέτουν access control με rfid tags, αλλά κάτι πολύ διαφορετικό, το οποίο όταν λειτουργεί κανονικά προάγει την επιστήμη, τον πολιτισμό και τα ήθη. Θέτει τη δύναμη της κοινωνίας στην υπηρεσία της Σοφίας, παράγει πρόοδο και αισθητική.

Αυτά τα τελευταία μας λείπουν. Δεν λείπουν πρωτίστως από το Πανεπιστήμιο, λείπουν πρωτίστως από το πολιτικό σύστημα. Ας ασχοληθούμε με αυτό, λοιπόν. Εκεί είναι οι αιτίες των προβλημάτων. Τα υπόλοιπα, όπως το Ασυλο, αλλά και η παρακμή της Εκκλησίας και της Δικαιοσύνης, αποτελούν, κατά τη γνώμη μου παράγωγα φαινόμενα, με τα οποία ακόμη και αν ασχοληθούμε, δεν έχουμε αντιμετωπίσει τις αιτίες τους.

Με εκτίμηση,

Β.Βεσκούκης, Επ.Καθ.ΕΜΠ

"Το κουφάρι ενός πολιτισμού"

Δείτε ένα εξαιρετικό κείμενο. Δεν γράφηκε "μετά" τα γεγονότα, γράφηκε λίγο πριν, αλλά θα μπορούσε να είχε γραφεί και πολύ πριν. Εξαιρετική συνέχεια στην τελευταία παράγραφο του "Οι Άθλιοι", ή και πρόλογος, διαλέξτε...

Εικονική πραγματικότητα

[Περιοδικό ne.o. - Αύγουστος 2005]

Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε ολοένα και περισσότερα στοιχεία εικονικής πραγματικότητας. Ποια είναι, άραγε, η πραγματικότητα; Υπάρχει μία πραγματικότητα ή μήπως περισσότερες; Τι καθορίζει την αντίληψή μας για το περιβάλλον μας και τελικά για την ύπαρξή μας; Σε παρελθούσες εποχές τα πράγματα μάλλον ήταν απλούστερα. Οι πηγές πληροφόρησης ήταν ελάχιστες στον αριθμό, και ελεγχόμενες από συγκεκριμένες και γνωστές εξουσίες. Οι διαφορετικοί πολιτισμοί, ακόμη και όταν ήταν διακριτοί, ήταν απόμακροι, και από αδιάφοροι έως σεβαστοί, πάντως όχι εχθρικοί ως πολιτισμοί.

Τι από αυτά ισχύει σήμερα; Ελάχιστα έως τίποτε. Ο χώρος έχει χάσει την υπόστασή του. Οι πηγές πληροφόρησης και, κατ' επέκταση, διαμόρφωσης της αντίληψης, είναι πολλές και φαινομενικά δεν ελέγχονται από ορατά κέντρα. Οι διαφορετικοί πολιτισμοί είναι όχι μόνο παραγωγοί ethnic μουσικής και "σουβενίρ", αλλά και εχθροί του "δικού μας" τρόπου ζωής. Το Σχέδιο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, απειλεί ευθέως τον "τρόπο ζωής" μας. Βρισκόμαστε σε πόλεμο: Από την μία πλευρά Εμείς και η πραγματικότητά μας. Εχουμε την ευθύνη και την ανάγκη να την προασπίσουμε, αυτό λένε οι εκλεκτοί μας. Από την άλλη, οι "φανατικοί δολοφόνοι" που δεν θέλουν να μας επιτρέψουν να ζήσουμε τη ζωή που δηλώνουμε πως επιλέγουμε. Μίσος και αποτροπή, και από τις δύο πλευρές, για πλήθος εγκλημάτων με θύματα ανθρώπους, ήθη και πολιτισμούς.

Ποια από τα δεδομένα που γεμίζουν τα "breaking news" είναι στοιχεία της αντικειμενικής πραγματικότητας και ποια όχι; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική και δεν ακολουθείται από απάντηση: η διάκριση μεταξύ της αντικειμενικής και της εικονικής πραγματικότητας είναι δύσκολη έως αδύνατη για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ των καναλιών, της δορυφορικής και του internet. Καθένας ζει στον δικό του, προσωπικό και ιδιαίτερο, κόσμο. Δεν έχει σημασία αν το σύνορο του κόσμου αυτού ορίζεται από την ιδεολογία, τη θρησκεία, την έκλειψη αυτών, το μίσος, το πάθος, την ημιμάθεια ή την αμάθεια. Δεν απασχολεί κανέναν αν η ελευθερία οριοθετείται από την ανάγκη να συνεχίσουμε να πληρώνουμε το στεγαστικό "no matter what", να αποταμιεύουμε για δίδακτρα, ή να παραγγέλνουμε CLR και HD TV.

Σημασία έχει ότι κανένας δεν είναι πλέον "ολοκληρωτικά" σίγουρος για τίποτε. "Reasonable doubt" για την ίδια την Ιστορία, για τις αξίες και για το μέλλον, για την ίδια την ύπαρξη. Αυτή είναι, με δυο λέξεις, η στάση της λεγόμενης μεταπολεμικής γενιάς, που της προέκυψε να ζήσει τον "πόλεμο των πολιτισμών", την "εισβολή των κινέζικων", την "προστασία του τρόπου ζωής μας" και ποιος ξέρει τι άλλο, έχοντας ως αναφορά τη δορυφορική τηλεόραση, το Internet, καθώς και ένα αξιοθρήνητο εκπαιδευτικό σύστημα που δημιουργεί εξαπατημένους και ανιστόρητους ημιμαθείς.

Τι σημασία έχει αν υπάρχει μία και μόνο πραγματικότητα; Τι νόημα έχει η αλήθεια των "καμικάζι" του Λονδίνου, της Αιγύπτου και ποιος ξέρει ποιας άλλης πόλης "άπιστων"; Το "Matrix", υπάρχει μόνο στην "επιστημονική φαντασία", ή μήπως ο καθένας ζει ήδη στη δική του κυψέλη, παράγοντας ενέργεια για κάτι που ενδεχομένως δεν είναι καν σε θέση να αντιληφθεί; Τι οριοθετεί και προσδιορίζει την ταυτότητα και την ίδια την ύπαρξη; Μήπως τα Business Plans και οι πωλήσεις της αγοράς I.T.; Μήπως η κατανάλωση αγαθών, έστω "made in China", αρκεί να μην τα εμπορεύονται οι ίδιοι οι Κινέζοι αλλά να φέρουν "δυτικές" ετικέτες; Ποια είναι η παραγωγή σε όρους πολιτισμού σήμερα;

Δύσκολες οι πέραν του προφανούς ("τι λέει αυτός") απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Δύσκολοι καιροί, γενικά, για όσους φτάνουν να αμφισβητήσουν την αυθεντικότητα της πραγματικότητας. Εξάλλου, η πραγματικότητα της "δικής μας" αγοράς, εξακολουθεί να έχει τα προβλήματα του ΚΠΣ, της απορρόφησης και των "μεγάλων έργων". Από Σεπτέμβρη μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτά. Προς το παρόν, "καλοκαιρινή αδεία", μας απασχόλησε το υπό αμφιβολίαν προφανές: η "πραγματικότητα".

Μετα-Ελευθερία

[Περιοδικό ne.o. - Μάιος 2004]

Η αντίληψη της δημοκρατίας και της ελευθερίας δεν είναι, τελικά, απλή υπόθεση. Δεν αφορά μόνο αυτούς οι οποίοι είναι υποκείμενοι στην όποια δημοκρατία ή απολαμβάνουν την όποια ελευθερία. Το λέμε αυτό διότι η παιδεία την οποία κάποιοι προλάβαμε να έχουμε μας έμαθε τα πράγματα λίγο διαφορετικά: η ελευθερία είναι αναλλοίωτη πανανθρώπινη αξία η οποία καθορίζει τους όρους λειτουργίας των κοινωνικών δομών, ένας εκ των οποίων η δημοκρατία. Σε κάθε περίπτωση, κάθε λαός μπορεί να αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο και την ελευθερία και τη δημοκρατία εφόσον δεν προσβάλλει με τα έργα του την ελευθερία των άλλων λαών. Αυτό λέγεται αυτο-προσδιορισμός, ή κατά Α.Παπανδρέου και σύμφωνα με την ορολογία της δεκαετίας του '80, "Εθνική Κυριαρχία". Αυτά μάθαμε εμείς στο Σχολείο, όχι μόνο ως "εξεταστέα ύλη", αλλά ως αξίες και έννοιες που θα έπρεπε να διαπερνούν όλη την υπόλοιπη ζωή μας.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η "ελευθερία" είναι μια σχετική έννοια. Τα άτομα είναι ελεύθερα να επιλέγουν μόνο τι θα καταναλώσουν, χωρίς όμως να το αντιλαμβάνονται. Τα πολιτισμικά πρότυπα, η δια της επώνυμης ένδυσης εκφραζόμενη "διαφορετικότητα", αλλά και το κοινωνικό περιθώριο πάσης φύσεως, είναι όλα "επιλογές" του ατόμου. Επίσης "επιλογές" του ατόμου είναι το ποια σαβούρα θα δει στην τηλεόραση, σε ποιο ΒΠ θα περνά τον ελεύθερο χρόνο που σπαταλά στους καναπέδες των πάλαι ποτέ "καφετεριών", αλλά και από ποιο σημείο του σώματός θα το κρεμάσει η τράπεζα που με την "ελευθερία επιλογών" θα το δανείσει για να αγοράσει "το σπίτι των ονείρων" (της τράπεζας και του εργολάβου).

Αυτά επεκτείνονται και στους λαούς. Η ελευθερία των λαών επιτρέπεται να ασκείται και από τους ίδιους μόνο με τα ποιοτικά και ποσοτικά μέτρα που θέτουν άλλοι και πάντα μέσα στα "πλαίσια". Δεν επιτρέπεται στο λαό της Γιουγκοσλαβίας, για παράδειγμα, να είναι διαφορετικός και να απολαμβάνει με τους δικούς του όρους την ελευθερία και τη δημοκρατία του. Ούτε στους λαούς της Παλαιστίνης, της Σομαλίας, του Ιράκ, του Ιράν, της Λιβύης και της Β.Κορέας (και αύριο της Κίνας) επιτρέπεται κάτι διαφορετικό από την αντίληψη των από τα ΜΜΕ λεγομένων "Αγγλοαμερικάνων". Ολοι αυτοί, είτε θα ασπαστούν την δημοκρατία και την ελευθερία που θέλουν οι αγγλοαμερικάνοι και οι υπάλληλοί τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, είτε αυτή θα τους επιβληθεί με τα όπλα. Ακούστε τις δηλώσεις των κορυφών των παγόβουνων της παγκόσμιας εξουσίας και θα καταλάβετε.

Και καλά, όταν αυτά ήταν μακριά από το "σπίτι μας", τότε ήταν μόνο ρεπορτάζ μεταξύ της "φαρμας" και της "είδησης" για τη λαμπερή ζωή των επωνύμων. Ομως, στην περίπτωση της Κύπρου, αυτό δεν ισχύει, και όσο η ελληνική γράφεται ακόμη με το ελληνικό αλφάβητο κάτι τέτοιο θα ισχύσει πολύ δύσκολα. Ετσι, λοιπόν, θα υποστούμε όλοι τα "ρεπορτάζ" της "εξημερωτικής τηλεόρασης" (κατά το "εκπαιδευτικής"), τα οποία θα μιλούν για τους "αντάρτες" και "ταραχοποιούς" που τόλμησαν να έχουν τη δική τους άποψη για τη δική τους ελευθερία και τη δική τους δημοκρατία. Ετσι τους αποκαλούν οι διορισμένοι έγχρωμοι και οι καραφλοί από αξιοπρέπεια, αμφότεροι υπάλληλοι ξέρουμε όλοι ποιων. Οι δε "δικοί μας" αναζητούν τρόπο να είναι "καλοί", χωρίς όμως να έχουν τη δύναμη να υποστούν το λεγόμενο "πολιτικό κόστος". Εκτακτα!

"Σε 10 χρόνια", βέβαια, κανείς δεν θα θυμάται τέτοια πράγματα. Στα σχολεία η ελληνική θα γράφεται kapos etsi ("πρότυπο" ΕΛΟΤ 743 ή ISO 843-2), η δε κυρία Διαμαντοπούλου θα έχει πανηγυρικά δικαιωθεί που από 15ετίας θα έχει προτείνει την επισημοποίηση της Αγγλικής γλώσσας στην Ελλάδα. Οσο για εμάς, μάλλον θα είμαστε κάτι σαν τον Κώστα Καββαθα στη δική μας αγορά και με τα τότε hypermedia δεδομένα. Ετσι είναι η πρόοδος, αγαπητοί αναγνώστες. Φαίνεται ότι κάπου ανάμεσα στα προεκλογικά "όλοι μαζί", "νέα ελλάδα", "μεγαλομεσαία χώρα", "ισότιμοι εταίροι", αλλά και στα "Ευχαριστώ" (ξέρετε ποιους), η ελευθερία και η δημοκρατία "εξελίχθηκαν" και εμείς απλά δεν καταλάβαμε τίποτε.

Ας γυρίσουμε τώρα στο business plan και στους στόχους πωλήσεων της νέας και ωραίας μας οικονομίας.