Υποθέσεις...

[Περιοδικό ne.o. - Νοέμβριος 2004]

Ας υποθέσουμε για λίγο ότι αντιμετωπίζουμε τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Ας πούμε ότι η ενέργεια που καταναλώνει ατομικά ο καθένας μας και συνολικά όλοι εμείς οι των νέων τεχνολογιών και της νέας οικονομίας ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, δεν αναλωνόταν εκεί που αναλώνεται σήμερα αλλά κάναμε με αυτή κάτι διαφορετικό. Δηλαδή, αντί να διαμαρτυρόμαστε για τα κακώς κείμενα γύρω μας, αντί να αδειάζουμε τις λέξεις από το νόημά τους σε κενά περιεχομένου "δελτία τύπου", "τεχνικά δελτία έργων" κλπ, αντί να επιχειρούμε να κλείσουμε τη δουλειά σε "άλλα επίπεδα", αντί να προσποιούμαστε ότι "κάναμε τη δουλειά" ενώ ξέρουμε ότι έχουμε κάνει μια μικρή επίφαση αυτής, αντί, εν κατακλείδι να κάναμε όλα αυτά και άλλα συναφή, να είχαμε μια άλλη στάση ζωής.

Ας σκεφτούμε τι θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα μια τέτοια διαφορετική στάση ζωής η οποία θα χαρακτηρίζονταν από τη διοχέτευση της ενέργειάς μας σε δημιουργικά πράγματα και όχι σε αυτά που πολλοί κατά βάθος γνωρίζουμε ότι κάνουμε σήμερα. Ο προβληματισμός αυτός εύκολα ανάγεται στον προβληματισμό του ρεαλιστικού και του εφικτού, της επιβίωσης ή του τέλους και σε άλλους, "μεταφυσικούς" για την καθημερινότητά μας, προβληματισμούς, με κίνδυνο η επόμενη αντανακλαστική κίνηση να είναι αυτό το υφάτο "ε, καλά" ή και η ολοκλήρωση της ανάγνωσης του ανά χείρας πονήματος στο σημείο αυτό. Θα ήταν εύκολο, αλλά δεν θα προσπεράσουμε εύκολα το ενδεχόμενο αυτό. Μπορεί σε κανέναν να μην αρέσει η υπάρχουσα κατάσταση, όπως μπορεί και καθένας να βλέπει διαφορετικά το τι φταίει ή το τι θα μπορούσε να γίνει.

Σε όλες τις περιπτώσεις ένα είναι το κοινό: επί της ουσίας έχουμε δεχθεί την κατάσταση αυτή. Εχουμε πιστέψει ότι τα πράγματα "έτσι είναι" και δεν μπορούν να είναι διαφορετικά. Εχουμε πιστέψει ότι γι' αυτό φταίει μια εντόπια ή και παγκοσμιοποιημένη αόρατη δύναμη που επιβάλλει την άχαρη πραγματικότητα που πολλοί βιώνουν και είναι εκείνη που τους σπρώχνει να κάνουν πράγματα με τα οποία "κατά βάθος δε συμφωνούν", αλλά στο όνομα της επιβίωσης, όπως και να την εννοεί ο καθένας, "δεν γίνεται αλλιώς". Αυτό είναι και το χειρότερο από τα επιτεύγματα της σημερινής τάξης πραγμάτων: μας έχει πείσει για την αναγκαιότητά της και την ανυπαρξία άλλων τρόπων -τελικά- επιβίωσης. Βέβαια, η εικόνα που έχουμε εμείς δεν είναι η ίδια με την εικόνα που έχουν οι φορείς στην Ευρώπη ή τις ΗΠΑ. Η θέση που έχουμε αποδεχτεί εμείς ως "νέα οικονομία" μέσα στην όλη εικόνα, αυτή του μίζερου μεταπράτη και του γραφικού γκρινιάρη, δεν είναι και η θέση των εταιριών άλλων "πιο ανεπτυγμένων" χωρών. Ανεπτυγμένων σε τι; Αν το ψάξουμε θα διαπιστώσουμε ότι οι άλλοι δεν διαφέρουν από εμάς σε ικανότητες και γνώσεις, αλλά έχουν μια πιο "ανεπτυγμένη" άποψη για την ίδια την ανάπτυξη και το ρόλο τους σε παγκόσμια κλίμακα.

Αυτή ακριβώς την άποψη, την οποία εμείς δεν έχουμε, και που μόνο ως "απροσδιόριστη ουτοπία" και "εκ του ασφαλούς κριτική" μπορούμε φανταζόμαστε στα μηνιαία σχόλιά μας. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι στόχος μας είναι η δημιουργία γνώσης και δικών μας προϊόντων που βασίζονται σε αυτή. Οτι η "νίκη" και το "lifestyle" που τη συνοδεύει, θα έρθουν από εκεί. Ας υποθέσουμε ότι οι άλλοι δεν είναι καλύτεροι από εμάς απλά και μόνο επειδή είναι "οι άλλοι", και ότι τα δικά μας έργα μπορούν να ξεπεράσουν αυτά που σήμερα "αντιπροσωπεύουμε" και κάνουμε "integration". Ας αποφασίσουμε ότι η επόμενη εταιρία που θα ηγηθεί στον κόσμο στο χώρο του λογισμικού σε κάποιο από τα τόσα πεδία εφαρμογών του θα είναι ελληνική, και ας επιχειρήσουμε για το σκοπό αυτό να επεκταθούμε επιτιθέμενοι. Να υποστηρίξουμε τις όποιες εγχώριες προσπάθειες, ας πούμε σε λογισμικό CRM, και να μην τις κατηγορούμε ως "δευτεροκλασάτες" έναντι των προϊόντων που "αποκλειστικά" αντιπροσωπεύουμε. Ας υποθέσουμε ότι μπορούμε να αντιπροσωπεύσουμε το δικό μας λογισμικό στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία και όχι το αντίστροφο. Ας σταματήσουμε να θεωρούμε "επιχειρηματική κίνηση" την απασχόληση φτηνών ημιμαθών και ας επενδύσουμε στη γνώση. Οχι μόνο μπορούμε, αλλά και δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε άλλο από την αρνητική ενέργεια που σήμερα κινεί τη μίζερη ελληνική "νέα οικονομία". Τίποτε απολύτως.