Το internet και ο "μέσος χρήστης"

[Περιοδικό ne.o. - Ιούνιος 2005]

Για άλλη μια φορά διαπιστώνεται ότι η χώρα μας είναι ανάμεσα στις τελευταίες ως προς τη διείσδυση του Internet στην καθημερινότητα του πολίτη. Αναμφίβολα έχουν γίνει βήματα, η συνδεσιμότητα δεν αποτελεί πλέον πρόβλημα, το ADSL είναι εδώ (πρωτογράψαμε σχετικά το 1999 στο NET Letter), και οι ελληνικές εφαρμογές e-banking και e-government είναι και υπαρκτές και χρήσιμες. Ο "πυρετός" των portal του '99 πέρασε αφήνοντας "εκτός" αυτούς που είχαν αδιάφορο περιεχόμενο (και μικρό προϋπολογισμό), και σήμερα σε γενικές γραμμές κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το ελληνικό περιεχόμενο στο internet είναι ανύπαρκτο.

Τεχνικά, λοιπόν, προβλήματα γραμμών δεν υφίστανται πλέον, οι τιμές του εξοπλισμού έχουν πέσει και κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη θα πέσουν στο μέλλον, περιεχόμενο και υπηρεσίες επιτέλους έχουμε, όμως και πάλι, στη χρήση του internet είμαστε οι τελευταίοι (ή σχεδόν οι τελευταίοι) στην Ευρώπη. Τα καλά νέα για τους συγγραφείς business plans είναι ότι "υπάρχουν σημαντικά περιθώρια αύξησης της χρήσης του internet στην Ελλάδα". Τα καλά νέα για τους κατ' επάγγελμα διαμαρτυρόμενους είναι ότι "αυτός ο λαός δεν σώζεται με τίποτε, από το internet θα σωθεί;". Κάπου "εκεί έξω", και όχι απαραίτητα στη μέση ή έστω πάνω στην ευθεία που ορίζεται από τις προαναφερθείσες απόψεις, υπάρχει η αλήθεια του καθημερινού "μέσου χρήστη", ένα μέρος της οποίας ακολουθεί.

Πρόσφατα έκανα δύο οικιακές εγκαταστάσεις ADSL από διαφορετικούς παροχείς τόσο γραμμής όσο και σύνδεσης. Η κατάσταση ήταν αρκετά διασκεδαστική: καλώδια μεταξύ γραμμής, splitter και "κεντρικής" πρίζας τηλεφώνου, μετασχηματιστές για το ethernet modem και το ασύρματο router, καλώδια που συνδέουν αυτά μεταξύ τους, όλα αυτά στην πιο άβολη θέση διαμερισμάτων που χτίστηκαν μετά το 2000! "Προδιαγραφές" και "κακή κατασκευή", θα πείτε, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει ως δια μαγείας τη φιλοσοφία της "μαστοράντζας" η οποία βρίσκεται κάπου στο 1950, ούτε του κατασκευαστή- εργολάβου που σκοπό είχε να πουλήσει το διαμέρισμα. Και βέβαια, ούτε θα ικανοποιήσει την οικοδέσποινα, ενώ θα δώσει στους μικρούς κατοίκους του σπιτιού ακόμη ένα νέο "απαγορευμένο" αντικείμενο ενασχόλησης.

Το σήριαλ, όμως, έχει και την soft πλευρά του, καθότι σύνδεση δεν είναι μόνο η γραμμή. "Αναλυτικές οδηγίες" που αναφέρονται σε άλλον εξοπλισμό από αυτόν που παραδόθηκε, "24ωρη υποστήριξη" που δεν καταλαβαίνει τι είναι διεύθυνση IP και που δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τον ενεργό εξοπλισμό "από το modem που σας παραδώσαμε εμείς και μετά". Servers και γραμμές που συνεχώς "αναβαθμίζονται" και δεν μπορούν να κάνουν authentication τον προσωρινό κωδικό ενεργοποίησης. Και πολλές άλλες διασκεδαστικές (ή εξοργιστικές, διαλέξτε) για τον τεχνικό που εξυπηρετεί τους φίλους του ιστορίες hard και soft υποστήριξης.

Το συμπέρασμα είναι συγκεκριμένο και ας μην χαροποιεί τους πάντες: η εμπειρία της εγκατάστασης μιας "broadband" σύνδεσης είναι συνολικά ενοχλητική για τον "μη-τεχνικό και μη-ιδιαίτερα-ψαγμένο" απλό καθημερινό χρήστη του Internet. Ενδεχομένως κανείς από τους εμπλεκόμενους φορείς, παροχείς, εργολάβους, μεσίτες, νοικοκυρές, προσωπικό υποστήριξης, κλπ να μην φέρει ολόκληρη την ευθύνη. Αναμφίβολα κάπου εμπλέκεται και η εκπαίδευση, αρχική και δια βίου, ήτοι ο ψηφιακός αναλφαβητισμός της ηλικίας των 30-και-κάτι και άνω, όμως και πάλι η εικόνα δεν αλλάζει. Προσθέστε σε αυτά τις ιδιαίτερα υψηλές για τα προσφερόμενα τιμές του broadband, και απαντήστε στο ερώτημα πώς η διάδοση του internet στη χώρα μας θα φτάσει σε ικανοποιητικά επίπεδα; Και βέβαια, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, και κανείς δεν αμφιβάλει ότι μετά από κάποια χρόνια το Internet θα είναι "utility". Το θέμα είναι το πόσα θα είναι αυτά τα "κάποια" χρόνια.