12.11.08

Οξυρρύγχειοι Πάπυροι

Ενας φίλος μου θύμισε σήμερα την ύπαρξη ενός κειμένου με τίτλο "Οξυρρύγχειοι Πάπυροι". Πρωτοείδα το κείμενο στο περιοδικό "4 Τροχοί" το 1994. Δύο χρόνια μετά, σε συνομιλία με τον εκδότη δεν εντοπίστηκε η πηγή του ούτε επιβεβαιώθηκε η αυθεντικότητά του. Ωστόσο, επειδή ίσως θα ήθελα πολύ να είναι αυθεντικό, με όλες αυτές τις επισημάνσεις το διέθεσα στον "Πυρφόρο" (περιοδικό του ΕΜΠ) και αργότερα το έβαλα στο blog που διατηρούσα στο wordpress. Σχετικά πρόσφατα εντόπισα ως πηγή το κείμενο "Οξυρρύγχειοι πάπυροι". Μτφρ Κων/νου Τσάτσου, από το περιοδικό "Νέα Εστία", τεύχ. 655, 1.1.1954.

Οποια και αν είναι η πηγή του, πρόκειται για ένα συγκλονιστικό κείμενο! Δείτε το...

2 σχόλια:

  1. Αγνοούσα την ύπαρξη του κειμένου αυτού, εξαιρετικά ενδιαφέροντος από πολλές απόψεις –ιστορική, λογοτεχνική, διδακτική- γι αυτό κι ευχαριστώ για την παράθεση ενώπιον των ματιών μας, ημών των επισκεπτών του blog.
    Ίσως ένα τέτοιο κείμενο να αποτελεί απόδειξη της συνέχειας της φυλής των Ελλήνων, κόντρα στις διάφορες θεωρίες που κατά καιρούς ισχυρίστηκαν το αντίθετο!
    Πέρα από τους αστεϊσμούς, και πέρα από τις τονισμένες με bold περιόδους που εντυπωσιάζουν, πράγματι, με την επικαιρότητά τους (όπως άλλωστε το κείμενο συνολικά) και αναδεικνύουν ανάγλυφα τις προθέσεις παράθεσης του οικοδεσπότη, θα σταθώ σε μερικές γραμμές που δεν είναι τονισμένες: «(…)Μα είδα τέλος, αγαπητέ μου Νάβιε, και κάτι ενάρετους, που δεν το χώνευαν να μην είναι πρώτοι στην πολιτεία, αφού ήταν πρώτοι στην αρετή. Και βέβαια δε στασίαζαν όπως οι βάναυσοι και οι κακοί, αλλά ή αποσύρονταν σιωπηλοί και απογοητευμένοι στους αγρούς των, αφήνοντας το δήμο στα χέρια των δημαγωγών και των συκοφαντών, ή δηλητηριάζανε την ίδια τους την αρετή και τους ωραίους της λόγους με την πίκρα της αποτυχίας των, ωσάν οι ηγεσίες των πολιτειών να μην ήταν μοιραία υποταγμένες στις ιδιοτροπίες της τύχης και του χρόνου….»
    Με μια κάπως «έκκεντρη» ανάγνωση, αγνοώντας στο κείμενο το γεγονός της προσωπικής (τους) δυσπεψίας αλλά όχι και τη διαπίστωση του γεγονότος ότι θα έπρεπε ίσως να είναι μεταξύ των «πρώτων στην πολιτεία» (οι ενάρετοι), να ρωτήσω κι εγώ αφελώς: Αλήθεια, πόσες εναλλακτικές επιλογές έχουν οι «ενάρετοι», από το να «αποσύρονται σιωπηλοί και απογοητευμένοι στους αγρούς των», αν υποθέσουμε μάλιστα ότι: - έχουν προσπαθήσει –αποτελούν ισχνή μειοψηφία -ως ενάρετοι, βασικός τους στόχος δεν είναι «η πρωτιά» αλλά η ίδια η συμμετοχή στην πολιτεία;
    Μήπως έτσι δεν οδηγήθηκε μεγάλος αριθμός άξιων και δραστήριων ανθρώπων στην ιδιώτευση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αλήθεια, πόσες εναλλακτικές επιλογές έχουν οι «ενάρετοι», από το να «αποσύρονται σιωπηλοί και απογοητευμένοι στους αγρούς των», αν υποθέσουμε μάλιστα ότι: - έχουν προσπαθήσει –αποτελούν ισχνή μειοψηφία -ως ενάρετοι, βασικός τους στόχος δεν είναι «η πρωτιά» αλλά η ίδια η συμμετοχή στην πολιτεία;
    Μήπως έτσι δεν οδηγήθηκε μεγάλος αριθμός άξιων και δραστήριων ανθρώπων στην ιδιώτευση;


    Θα ήθελα να έχω απάντηση, αγαπητέ oblique-os, αλλά δεν έχω. Εχω μόνο ερωτήματα που δεν τολμώ καν να τα εκφράσω γιατί θα κατηγορηθώ για "φώνιο" (στην καθομιλουμένη) και ελιτισμό (από τους λογιότερους). Δεν φαίνεται να υπάρχουν επιλογές, τουλάχιστον όχι όσο κυριαρχεί η μεταπολιτευτική δημοκρατία της μετριότητας ανεξαρτήτως χρώματος σημαίας. _ΒΒ

    ΑπάντησηΔιαγραφή