14.12.08

Περί Πανεπιστημιακού Ασύλου

Στη λίστα [HELLENIC-PROFESSORS-PHDS] γίνεται τις μέρες αυτές και με αφορμή τα γεγονότα, μια (ακόμη) συζήτηση περί Ασύλου, ιδιαίτερα κόσμια και αξιόλογη, πιστεύω. Παραθέτω ένα μικρό τμήμα του διαλόγου και συγκεκριμένα μια επιστολή του κ. Κιουστελίδη, συνταξιούχου μέλους ΔΕΠ του ΕΜΠ, και εμού.

Η επιστολή του κ. Ιωάννη Κιουστελίδη:

Αγαπητέ κύριε Βεσκούκη

Το «άσυλο» δεν μπορεί να διατηρηθεί στην παρούσα μορφή του, έστω και αν αυτό σημαίνει σύγκρουση με τον χώρο των «αναρχικών». Τα έκτροπα που γνωρίσαμε θα επαναληφθούν και ίσως θα γίνουν εντονώτερα σε πρώτη ευκαιρία. Σκοπός των λεγομένων «αναρχικών» ή «αντιεξουσιαστών» δεν είναι κυρίως να προκαλέσουν καταστροφές, αλλά να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κοινού και ιδιαίτερα των τηλεθεατών για τις διαμαρτυρίες τους. Όπως, σωστά, είπε ένας δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο, αν συγκεντρωθούν στην Ομόνοια 10.000 μέλη του ΠΑΜΕ και διαδηλώνουν ειρηνικά, η είδηση θα μπει στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Αν, όμως, 100 ή 200 «κουκουλοφόροι» βάλουν φωτιές σε κάμποσα μαγαζιά της οδού Στουρνάρα και της Πατησίων, η είδηση αυτή θα γίνει πρωτοσέλιδο και βασικό θέμα στα δελτία ειδήσεων.

Τι θέλουν οι «αναρχικοί»; Να επηρεάζουν άμεσα την πολιτική, χωρίς οι ίδιοι να συμμετάσχουν στην εξουσία. Όποιος θέλει να καταλάβει την νοοτροπία τους πρέπει, ίσως, να προσέξει το βιβλίο του John Holloway «Ας Αλλάξουμε τον Κόσμο Χωρίς να Καταλάβουμε την Εξουσία» (εκδότης Σαββάλας). Ο κύριος στόχος των κινητοποιήσεων από την πλευρά των «αντιεξουσιαστών» δεν είναι η διαμαρτυρία για τον άδικο θάνατο του «σύντροφου Αλέξανδρου», όπως τον αποκαλούν, αλλά η εξάλειψη όλων των κοινωνικών προβλημάτων και ιδιαίτερα της ανεργίας, της φτώχειας, και της εκμετάλλευσης. Όσο θεμιτοί και αν είναι αυτοί οι στόχοι, δεν πρόκειται να επιτευχθούν με μαζικές καταστροφές.

Το λεγόμενο «άσυλο» έχει και μίαν άλλη πλευρά, που δεν προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης και δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό. Οι λεγόμενοι «αναρχικοί» δεν καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο μόνο σε περιόδους κινητοποιήσεων, αλλά βρίσκονται μόνιμα μέσα σε αυτό. Από δεκαετίες έχουν καταλάβει μόνιμα κάποιες αίθουσες στα περισσότερα ΑΕΙ τουλάχιστον της Αθήνας και τις μετέτρεψαν σε λέσχες τους, τις οποίες δεν πλησιάζει το προσωπικό των ΑΕΙ. Συνάδελφος καθηγητής, που έκανε παλαιότερα επιτήρηση στον χώρο του Πολυτεχνείου σε έναν από τους εορτασμούς της 17^ης Νοέμβρη, βρήκε σε μία από αυτές τις αίθουσες δεκάδες έτοιμες «βόμβες Μολότωφ». Αυτό εξηγεί ίσως και το πώς οι βόμβες αυτές είναι αμέσως διαθέσιμες, όταν τις χρειαστούν. Στο ΕΜΠ τέτοιες λέσχες αναρχικών υπάρχουν τόσο στο συγκρότημα της Πατησίων όσο και σε αυτό στου Ζωγράφου.

Ιδιαίτερα το συγκρότημα της οδού Πατησίων ήταν αυτές τις μέρες υπό τον απόλυτο έλεγχο των «αναρχικών». Ούτε την Δευτέρα, ούτε την Τρίτη (8 και 9 Δεκ. 08) υπήρχε εκεί κάποιος εκπρόσωπος της πολυτεχνειακής κοινότητας, καθηγητής ή φοιτητής. Υπήρχαν μόνο «αναρχικοί» ή «αντιεξουσιαστές», πού έσπαζαν τα σχεδιαστήρια με μία βαριοπούλα και τα έκαιγαν στο προαύλιο για να ζεσταίνεται η ομάδα επιτήρησης που ήταν εκεί. Οι περισσότερες αίθουσες ήσαν και είναι και τώρα σε άθλια κατάσταση, με επιγραφές στους τοίχους και σκουπίδια.

Το λεγόμενο «άσυλο» έχει από χρόνια μετατρέψει τα ΑΕΙ σε άνδρα αναρχικών, που τώρα πιά θεωρούν ότι έχουν κατοχυρωμένο δικαίωμα στην χρήση των χώρων που καταλαμβάνουν. Συχνά έρχονται σε σύγκρουση και με το προσωπικό φύλαξης, γιατί, όταν οργανώνουν κάποια εκδήλωση, συγκεντρώνονται στον χώρο του ιδρύματος και διάφοροι άλλοι περιθωριακοί, που κάνουν διαρήξεις στα γραφεία των καθηγητών.

Το άσυλο όφειλε να προστατεύει καθηγητές και φοιτητές και όχι τους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές που τρομοκρατούν τον πανεπιστημιακό χώρο.
Γι αυτό πρέπει να περιοριστεί ίσως μόνο στο εσωτερικό των κτιρίων ή μόνο σε προσωπικό και φοιτητές των Ιδρυμάτων.

Η παρούσα κατάσταση οδηγεί σε αδιέξοδο. Στην Πάτρα οι έμποροι και επαγγελματίες κατεδίωξαν τους «διαδηλωτές» που είχαν αρχίσει καταστροφές. Ποιός αποκλείει ο επόμενος φόνος να οφείλεται σε επαγγελματία που θα υπερασπίζεται κόπους μίας ζωής; Εξάλλου, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι όλες οι καταστροφές πληρώνονται, τελικά, από το αιώνιο θύμα, τον λαό, όπως τα σπασμένα καταστήματα των τραπεζών τα πληρώνουν τελικά οι δανειολήπτες και όχι οι τραπεζίτες! Είναι δίκαιες και θεμιτές οι διαδηλώσεις κατά της ανεργίας ή της κατατικής αυθαιρεσίας. Δεν πρέπει όμως να συντηρούνται καταφύγια για ταραχοποιούς που θέλουν να αλλάξουν τον χαρακτήρα αυτών των εκδηλώσεων.

Γιάννης Κιουστελίδης

Η απάντησή μου:

Αγαπητέ κύριε Κιουστελίδη,

Συμμερίζομαι τις απόψεις σας σχεδόν στο σύνολό τους. Συμφωνώ ότι αιτία για όλα όσα συνέβησαν και φοβούμαι ότι και θα συμβούν δεν είναι η δολοφονία, αλλά κάποια άλλα προβαλλόμενα ως αιτήματα, τα οποία είναι μάλλον εύλογα.

Γνωρίζω, επίσης, ότι στο ΕΜΠ και όχι μόνο ενδέχεται κατά περιόδους να αποθηκεύονται κάθε είδους πολεμοφόδια, όπως επίσης ότι υπάρχουν χώροι "άβατοι" που διαμένουν άτομα που μάλλον δεν έχουν καν ιδιότητα φοιτητή. Σχετικά με το τελευταίο, θα ήταν ίσως χρήσιμο να μάθουμε πώς και πότε πραγματικά εγκαταστάθηκαν όλοι αυτοί, στο πλαίσιο ποιας συμφωνίας, κλπ, αλλά δεν είναι αυτό τώρα το θέμα μας.

Θα συμφωνήσουμε, επίσης, πιστεύω, ότι το ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι καλλιεργεί την οργή στους νέους, οργή η οποία εκφράζεται ως βία τόσο περισσότερο όσο λιγότερο έχει λαξευθεί η προσωπικότητα τους στο σχολείο (ή μήπως να πω στο φροντιστήριο;).

Το "Ασυλο" είναι μια κοινωνική κατάκτηση ώριμη για την εποχή της, πραγματωμένη κυριολεκτικά με αίμα. Σήμερα, πράγματι, καταστρατηγείται για τους λόγους και με τους τρόπους που αναφέραμε. Οι φοιτητές δεν είναι σε θέση να το υπερασπίσουν οι ίδιοι, και αυτό είναι αλήθεια. Ωστόσο, το ίδιο το Ασυλο δεν πιστεύω ότι αποτελεί την αιτία όσων συμβαίνουν. Είναι ένα βολικό εργαλείο, ίσως, το οποίο και να εκλείψει, δεν θα εκλείψουν οι αιτίες των φαινομένων που βιώνουμε. Και όσο δεν εκλείπουν οι αιτίες, όσα "Ασυλα" και αν καταργηθούν τα φαινόμενα θα βρίσκουν το δρόμο τους. Η οργή, θα βρίσκει το δρόμο της, ακόμη και αν οι μολότωφ δεν αποθηκεύονται στο ΕΜΠ Πατησίων, αν αυτό συμβαίνει.

Στις παρούσες συνθήκες, αλήθεια, πώς φανταζόμαστε την άρση ή καλύτερα την κατάργηση του Ασύλου; Θα περιπολούν στα υπόγεια του κτ. Γκίνη ένστολοι και θα συλλαμβάνουν όποιον κινείται ύποπτα; Θα υπάρχει face control στην είσοδο και θα επιτρέπονται μόνο φοιτητές και εργαζόμενοι; Θα υπάρχει ηλεκτρονικός έλεγχος πρόσβασης από την Αστυνομία ή την Πανεπιστημιακή κοινότητα; Οποιος γνωρίζει την πραγματικότητα, όσο οργισμένος και να νιώθει για την κατάσταση, γνωρίζει ότι αυτά δεν γίνονται για πλήθος πρακτικών αλλά κυρίως για λόγους κουλτούρας του πανεπιστημίου.

Η κοινωνία έχει ανάγκη πολλά σημεία αναφοράς για να λειτουργεί ως οτιδήποτε περισσότερο από στεγασμένη αγέλη. Ένα από αυτά, είναι η "στέγη" της αμφισβήτησης, η οποία στην Ελλάδα παραμένει το Πανεπιστήμιο. Ναι, καταστρατηγείται, υποφέρει, και οι υπηρέτες της δεν είμαστε και τόσο άξιοι. Ωστόσο, συμβολικά, διατηρεί το νόημά της και αν το χάσει, ιδιαίτερα αν το χάσει με βίαιο τρόπο όπως η κατάργηση του Ασύλου, δεν θα είναι οι ομάδες που αποθηκεύουν μολότωφ που θα πληγούν. Αυτές θα βρουν άλλες αποθήκες. Θα είναι το concept του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα, το οποίο δεν ένα αποστεωμένο κτίριο με εργαστήρια και αμφιθέατρα που διαθέτουν access control με rfid tags, αλλά κάτι πολύ διαφορετικό, το οποίο όταν λειτουργεί κανονικά προάγει την επιστήμη, τον πολιτισμό και τα ήθη. Θέτει τη δύναμη της κοινωνίας στην υπηρεσία της Σοφίας, παράγει πρόοδο και αισθητική.

Αυτά τα τελευταία μας λείπουν. Δεν λείπουν πρωτίστως από το Πανεπιστήμιο, λείπουν πρωτίστως από το πολιτικό σύστημα. Ας ασχοληθούμε με αυτό, λοιπόν. Εκεί είναι οι αιτίες των προβλημάτων. Τα υπόλοιπα, όπως το Ασυλο, αλλά και η παρακμή της Εκκλησίας και της Δικαιοσύνης, αποτελούν, κατά τη γνώμη μου παράγωγα φαινόμενα, με τα οποία ακόμη και αν ασχοληθούμε, δεν έχουμε αντιμετωπίσει τις αιτίες τους.

Με εκτίμηση,


Β.Βεσκούκης, Επ.Καθ.ΕΜΠ

9 σχόλια:

  1. Μία επίδειξη φοιτητικής ταυτότητας (ή αντίστοιχα, μία επίδειξη ταυτότητας εκπαιδευτικού ή προσωπικού) αρκεί (και ναι..γιατί όχι μία ηλεκτρονική αναγνώριση;..αν μη τι άλλο θα παρουσιαστεί επιτέλους από τους άεργους ερευνητές ένα έργο με άμεση κοινωνική εφαρμογή!).

    Πιστεύω πως το σύνολο των πρόσφατα απόφοιτων νέων των πανεπιστημίων (ηλικίες 30+) αρνούνται με απαίτηση πλέον το άλλοθι του ασύλου στους δια βίου καταστροφείς.

    Συμφωνώ πως το κεντρικό σημείο στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε (πολιτεία+κοινωνία) είναι τα αίτια, αυτό όμως δεν αποδυναμώνει την δυνατότητα άμεσης λήψης μέτρων, ειδικά σε ένα θέμα που αφορά καταστροφή εκπαιδευτικού χώρου.

    Ε.Βουτσκόγλου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μία επίδειξη φοιτητικής ταυτότητας (ή αντίστοιχα, μία επίδειξη ταυτότητας εκπαιδευτικού ή προσωπικού) αρκεί...

    Σε ποιον να γίνει η επίδειξη ταυτότητας, καλή μου μαθήτρια;;; Στο θυρωρό; Και αν ο εισερχόμενος δεν έχει καμία πρόθεση να επιδείξει ταυτότητα, και ταυτόχρονα φοράει κράνος και κρατάει καδρόνι με καρφιά επιδεικνύοντας κάθε πρόθεση να το χρησιμοποιήσει, ο θυρωρός, ή ο σεκιουριτάς, τι να κάνει;

    Η πραγματικότητα είναι δυστυχώς πολύ σκληρή και δικαιολογεί όλους εκείνους τους όντες έξω από το χορό οι οποίοι θέλουν να ξεμπερδεύουν με τους κακοποιούς. Μόνο που αν οι μέθοδοι αγριάδας αποτύχουν, που θα αποτύχουν γιατί απαιτούν σκληρή βία για να εφαρμοστούν, πάλι εμάς θα κατηγορούν...

    Για το λόγο αυτό ακριβώς πιστεύω ότι ο αφοπλισμός των ατόμων αυτών πρέπει να γίνει εκτός του πεδίου μάχης του Ασύλου. Πρέπει να γίνει με αφοπλισμό των πολιτικών ηθών που επάγουν (προκαλούν) αυτή τη βία στους νέους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Διαφωνώ με τον κ. Κιουστελίδη στο ότι το άσυλο οφείλει να προστατέψει την πανεπιστημιακή κοινότητα μόνο (καθηγητές-φοιτητές). Οφείλει να προστατέψει την ελεύθερη έκφραση ιδεών απ' όπου και αν προέρχεται, άρα δεν περιορίζεται στην πανεπιστημιακή κοινότητα.
    Εξ ου και διαφωνώ με τις λύσεις που προτείνει η κ Βουτσκόγλου όσον αφορά στον έλεγχο των ατόμων που εισέρχονται ή περιπατούν στις πανεπιστημιακές σχολές.
    Η γενικότερη διαφωνία μας άλλωστε αγαπητή μου εκδότη βρίσκεται στο γεγονός ότι αρνούμαι να υποστώ οποιοδήποτε περιορισμό για να μπορέσει να ελεγχθεί ένα φαινόμενο το οποίο δεν οφείλεται σε εμένα και μάλιστα προτίθεμαι να αντιδράσω δυναμικά σε τέτοιες προσπάθειες περιορισμού.
    Πιστεύω ακράδαντα πως μόνο μέσω πρόληψης δίνονται λύσεις, ενώ την ώρα τον γεγονότων απλά προσπαθείς να περισώσεις ότι περισσότερο μπορείς, γιατί απλά σου ξέφυγε η κατάσταση από τον έλεγχο (όχι εκδότα μου, δεν είναι σπίτι που καίγεται η κοινωνία). Οφείλεις να φροντίσεις για πρόληψη εν καιρώ ειρήνης, αλλά απλά τότε φαίνεται πως μας απασχολούν άλλα θέματα, αυτό είναι και το κρίμα της κοινωνίας μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. (…)Ούτε την Δευτέρα, ούτε την Τρίτη (8 και 9 Δεκ. 08) υπήρχε εκεί κάποιος εκπρόσωπος της πολυτεχνειακής κοινότητας, καθηγητής ή φοιτητής.(…)

    Αντί σχολίου, θα ήθελα να παραθέσω εδώ μέρος μιας –ευτυχούς θα έλεγα- προσωπικής εμπειρίας από ενεργή συμμετοχή σε φοιτητική κατάληψη στο ΕΜΠ, ως νεαρής τότε φοιτήτριας, προ εικοσαετίας πλέον. Τα δεδομένα δεν έχουν αλλάξει πολύ. «Αναδιάρθρωση» στην παιδεία, νέος νόμος-πλαίσιο, μαζικές φοιτητικές –μαθητικές κινητοποιήσεις, πολιτικά σκάνδαλα, απεργίες, Νοέμβριος - επέτειος του Πολυτεχνείου (πιο νωπή κιόλας τότε) «κλεφτοπόλεμος» στους δρόμους με την αστυνομία και «οργισμένα παιδιά» διαφόρων προελεύσεων… ένας μαθητής νεκρός από αστυνομικό χέρι.

    Η κατάληψη όχι μόνο ζωντανή αλλά και «λειτουργική» σύμφωνα με την πρόταση που επικράτησε στις μαζικές φοιτητικές συνελεύσεις. «Αντιμαθήματα» σε εξέλιξη, εκθέσεις σπουδαστικών εργασιών και λοιπές λειτουργίες και εκδηλώσεις που δεν είναι της παρούσης να περιγράψουμε αναλυτικά. Και μια δειλή στην αρχή, δυναμική στη συνέχεια, προσπάθεια σύνταξης κάποιου σκεπτικού και εν τέλει αντιπρότασης στο πρόγραμμα σπουδών, που κατέληξε να τεθεί σε ψηφοφορία στη Σύγκλητο. Δε θα αναφερθώ εδώ ούτε στην «ένδοξη» έκβαση του εγχειρήματος, ούτε σε ανάλυση, εκτιμήσεις και αξιολογήσεις. Σκοπός εδώ είναι η επιγραμματική μεταφορά ενός κλίματος προκειμένου να περάσουμε στο «διά ταύτα».

    Το Πολυτεχνείο «έβραζε». Ταυτόχρονα, από τα γραφεία, τις αίθουσες διδασκαλίας και τα εργαστήρια δεν έλειψε ή καταστράφηκε ούτε στυλό. (Αντιθέτως μάλιστα, άνοιξε στο εξής τις πύλες του στους φοιτητές τεχνικό εργαστήριο προοριζόμενο ανέκαθεν να τους εξυπηρετεί και μονίμως ως τότε κλειστό, τουλάχιστον σε αυτούς!) Τα συνθήματα στους τοίχους ήταν η μόνη «περιβαλλοντική επίπτωση». Ουδείς, «ακραίος» ή μη, οργανικό μέλος της Κοινότητας ή μη, εκδιώχθηκε από τους χώρους του Πολυτεχνείου. Καμία αστυνομική δύναμη δεν εισέβαλε. Ουδείς, εχέφρων τουλάχιστον, έθεσε θέμα ασύλου.

    Ευτυχής, κατά τη γνώμη μας, στιγμή, τόσο για το φοιτητικό, όσο και εν μέρει το κοινωνικό, κίνημα –ότι κι αν αυτό σημαίνει. Ευτυχής στιγμή για το ίδιο το Πανεπιστήμιο, νοούμενου ως «στέγη αμφισβήτησης», όπως ο Β.Β. επισημαίνει, ως χώρος σμίλευσης όχι μόνο επιστημόνων αλλά και ενεργών πολιτών. Παρ’ όλα τα λάθη, τις αδυναμίες, τις εσωτερικές συγκρούσεις και παρ’ όλη την τυχόν εξιδανίκευση που ο προϊών χρόνος και η αναφορά σε γεγονότα της πρώτης νιότης επιφυλάσσουν…

    Τα συμπεράσματα δικά σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος07:46

    Επιτέλους. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε και εφαρμόζουμε νόμους. Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς "ακροβασίες" (ιδιαίτερα συμψηφισμούς πχ τα τρία κόρνερ = πέναλτι, που αρέσουν ιδιαίτερα στην Ελλάδα).

    Δεν μπορεί να διαπράττονται εγκλήματα και να μην εφαρμόζονται οι νόμοι εξαιτίας του ασύλου. Δεν μπορεί το ωμό έγκλημα να αποτελεί "αναγκαίο κακό", προυπόθεση(;) για να προάγεται η αμφισβήτηση στην Ελλάδα.(τα περί face control στην είσοδο μόνο γέλιο μου προκαλούν, τα θέματα αυτά έχουν λυθεί με τον καλύτερο τρόπο σε άλλα πανεπιστήμια εκτός Ελλάδας, δυστυχώς πολύ πιο φιλελεύθερα από τα δικά μας).

    Τι είναι λοιπόν το άσυλο και ποια η αναγκαιότητα του : Οφείλει να έχει το νόημα της προστασίας του ικέτη και του κατατρεγμένου (υπάρχουν πολλοί), και όχι την κάλυψη αυτού που διαπράττει εγκλήματα κατά της ζωής, της περιουσίας (και ιδίως κατά της νοημοσύνης μας, αυτό βέβαια, μαζί με τα κανάλια τους πολιτικούς κλπ).

    Οι μεγάλοι αμφισβητίες της ιστορίας, όπως ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Χρηστός, ο Γκάντι και πολλοί άλλο, άφησαν το στίγμα τους χωρίς να έχουν χρησιμοποιήσει το "sponsoring" κανενός ασύλου. Και κάτι άλλο: Δίδαξαν πρωτίστως με τη συμπεριφορά και τη θυσία τους σε πολλές περιπτώσεις και όχι με το κρυφτούλι της κουκούλας (Ζορό) και του ασύλου - λαγουμιού (κουνέλια).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος07:54

    Και για να είμαι συνεπής με τα ως άνω γραφόμενα. Τα γραφόμενα που αναρτήθηκαν στις 7:46πμ, ανήκουν στον Κωνσταντίνο Κουτσιούρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν αντιλαμβάνεστε το πανεπισητμιακό άσυλο ως προστασία του ικέτη και του κατατρεγμένου, οι απόψεις μας μάλλον απέχουν πολύ. Στο ότι γίνεται εγκληματική κατάχρηση, ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν στέκεται στο ύψος της, τα έχουμε πει και δεν τα κρύβουμε. Μήπως στέκεται στο ύψος του κανένας άλλος θεσμός; Η εκκλησία; Η δικαστική εξουσία;

    Αλλού είναι το πρόβλημα, και η απαξίωση του ασύλου και του πανεπιστημίου είναι παράγωγα φαινόμενα. Βλέποντας την κατάργηση του ασύλου ως λύση, είτε δεν βλέπουμε με αρκετή ευρύτητα, είτε δεν γνωρίζουμε την κατάσταση στα πανεπιστήμια, είτε η αγανάκτησή μας για τη γενικευμένη σήψη τροφοδοτεί την ανάγκη μας να εξορκίσουμε τους δαίμονες στο πρόσωπο του ασύλου.

    Και να καταργηθεί αύριο το άσυλο, οι "κακοί" θα κρυφτούν αλλού και θα κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Ποιος από όσους πραγματικά γνωρίζουν, αμφιβάλλει; Ας τιθασεύσουμε, λοιπόν, την δικαιολογημένη αλλά επιφανειακή αγανάκτηση και ας την στρέψουμε εκεί που θα μας βοηθήσει να δούμε και να αντιμετωπίσουμε τις αιτίες των πραγμάτων και όχι τα αποτελέσματά τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος16:14

    Αγαπητέ μου Βασίλη, πάλι συμψηφίζεις ! "Αφού η εκκλησία, η αστυνομία, η κυβέρνηση κλπ σφάλουν, ας σφάλει και το πανεπιστήμιο μέσω του ασύλου, δε χάλασε ο κόσμος!". Δυστυχώς συνήθως μετά τον συμψηφισμό έρχεται ο συμβιβασμός (το μη χείρον βέλτιστον κλπ κλπ).

    Επαναλαμβάνω, θεωρώ ότι η λογική του συμψηφισμού (παζαρίου sic), έχει (δυστυχώς) νόημα μόνο σε εμπορικές, εν γένει οικονομικές διαπραγματεύσεις. Ο συμψηφισμός δεν χωρά σε οτιδήποτε άνω αυτού του επιπέδου αναγκών (βλέπε επίπεδα άνω της "επιβίωσης" με την ευρύτερη έννοια κατά Maslow). Φαντάσου πόσο γραφικό θα ήταν ένα παζάρι μεταξύ καλών και κακών στο αίτημα "we want the world and we want it now" του Τζιμ Μόρισον.

    Οπως καταλαβαίνεις, το πρόβλημά μου δεν είναι μήπως και κρυφτούν οι "κακοί", βεβαίως θα κρυφτούν αλλού και πολύ καλά θα κάνουν.

    Επαναλαμβάνω : Ο σκοπός του ασύλου δεν μπορεί παρά να είναι ένας και μόνο ένας: Η προστασία του κατατρεγμένου με την ευρεία έννοια. Κατατρεγμένος θα μπορούσε να είναι ο Γαλιλαίος, ο Χρηστός, ο πολιτικός πρόσφυγας, o Σάββας Ξηρός, ακόμα και ο Τζακ ο αντεροβγάλτης, δηλαδή ο κατηγορούμενος του ποινικού μητρώου που όμως προσδοκά δικαιοσύνη και τίμια δίκη.

    Θα πρέπει όμως, να επιζητά τη δικαιοσύνη όχι να προσπαθεί να την αποφύγει. Εάν δεν εμπιστεύεται τη θεσμική δικαιοσύνη, τότε ας πάρει θέση το ίδιο το Πανεπιστήμιο, χωρίς όμως υπεκφυγές και τρίπλες του τύπου "έχω μικρά παιδάκια και ΙΧ και φοβάμαι μην με βρουν σπίτι μου". Αυτό θα ήταν συνέργεια και υποταγή στον απόλυτο φασισμό (θέλει γαρ αρετή και τόλμη η ελευθερία).

    ΟΜΩΣ, το άσυλο δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για οιαδήποτε παράβαση των νόμων από τη στιγμή που κάποιος το έχει εξασφαλίσει. Δηλαδή : ναι δέχομαι ακόμα και τον φονιά, παρέχω (σαν πανεπιστημιακός)όλες τις εγγυήσεις ότι θα δικαστεί τίμια, αλλά δεν του επιτρέπω να ξανασκοτώσει επειδή βρίσκεται σε καθεστώς ασύλου!!

    (Για να ευθυμήσουμε : Φαντάσου τον Κορκονέα να τελεί εν ασύλω στο Πολυτεχνείο !!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΔΕΝ συμψηφίζω. Ούτε ισχυρίζομαι "να τιμωρηθούν πρώτα όλοι οι πάσης φύσης επίορκοι και μετά όσοι παρανομούν αξιοποιώντας με οποιονδήποτε τρόπο το άσυλο".

    Και βεβαίως, το άσυλο δεν είναι ούτε άλλοθι, ούτε στέγη εγκληματιών του κοινού δικαίου. Ομως, νόμοι υπάρχουν και σήμερα. Οι οποίοι λένε ότι εφόσον διαπιστωθεί ότι τελούνται αξιόποινες πράξεις, δεν χρειάζεται καμία άδεια για παρέμβαση στο χώρο; Ξέρετε για ποιο λόγο δεν εφαρμόζονται; Γιατί κανείς δεν θέλει το "πολιτικό κόστος", το οποίο για μένα είναι ανύπαρκτο γιατί δεν υπάρχει πολιτικό κόστος όταν συλλαμβάνεις κάποιον που κρατά μολότωφ, πράγμα που από μόνο του είναι παρανομία. Αλλά ας όψεται ο λαϊκισμός...

    Οσο για την ουσία, το πρόβλημα θα έπρεπε να μπορεί να το λύσει το Πανεπιστήμιο. Δεν μπορεί, όμως. Και αυτό γιατί οι υποτίθεται πολιτικές ομάδες φοιτητών είναι μικρογραφίες εκείνων της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Και σε όχι λίγες περιπτώσεις, αυτό ισχύει και για "εμάς", τους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Με μια έννοια, ίσως να "μας άξιζε" να μας πάρουν το άσυλο, τέτοιοι που είμαστε και εμείς και οι φοιτητές.

    Μόνο που και έτσι να γίνει, και αυτό το ξαναείπα, η αστυνομία δεν θα έρθει να συλλάβει εντός των χώρων των ιδρυμάτων. Οπότε θα μείνουμε με τη ενδεχωμένως συμβολική αλλά πάντως σημαντική πράξη που θα φέρνει τα πανεπιστήμια σε μια άλλη πραγματικότητα και πολύ φοβούμαι ότι θα έχει σημαντικές επιπτώσεις και στην κοινωνία όχι αυτή καθεαυτή, αλλά επάγοντας άλλες, απρόβλεπτες αντιδράσεις.

    Οπότε φοβούμαι πως όπως ο συμψηφισμός, η διάθεση εξορκισμού των κακών στο συμβολικό πρόσωπο του Ασύλου είναι τουλάχιστον αναποτελεσματικές επιλογές.

    Χρειαζόμαστε κοινό αξιακό σημείο αναφοράς και έτσι που τα κάναμε, δεν είναι εύκολο να βρούμε. Η κατάσταση είναι, κατά τη γνώμη μου, τραγική, μόνο που δεν μου είναι ορατός ο από μηχανής θεός. Τον αναζητώ, αλλά δεν τον βλέπω σε καμία βίαιη πράξη, από όποιο μέρος και αν προέρχεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή