22.12.08

Περί κάθαρσης...

Ανεξάρτητα από το αν μπορεί να εντοπιστεί "αξιοπρεπής" μεταφορά αρχαίας τραγωδίας στη σύγχρονη νεοελληνική κατάσταση, πολλοί αναζητούν την "κάθαρση". Η συντηρησιμότητα των γεγονότων, καθώς και η φαντασία κάποιων από τις ακτιβιστικές πρωτοβουλίες (πχ τα του "δέντρου" στην Αθήνα) έχουν αρχίσει να συσσωρεύουν πολλά νεύρα τα οποία (ας όψονται πολιτικό κόστος και "εορταστική περίοδος" τα οποία αμφότερα προστίθενται στην ψυχολογία του δανειολήπτη) φοβόμαστε πως θα είχαν βρει τρόπο έκφρασης. Χωρίς να επαναλαμβανόμαστε σχετικά με το ποιος λέει σήμερα τι, τι έλεγε εχτές, πού ήταν, κλπ, θα αρχίσουμε να ασχολούμαστε με το "δια ταύτα".

Διευκρινίζουμε από την αρχή ότι δεν αποδεχόμαστε ευφυολογήματα του τύπου "η πολιτική είναι η επιστήμη του εφικτού", ούτε αντιλαμβανόμαστε ως "επιλογή των πολιτών" τα αποτελέσματα της σταυροδοσίας στις βουλευτικές εκλογές των πελατών που αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται πολίτες. Μπορεί να σφάλουμε, αλλά είναι δικαίωμά μας. Εχοντας πει αυτά, αναζητούμε κατ αρχήν κάποια γενικά χαρακτηριστικά της κατάστασης που θα ονομαστεί "κάθαρση" (...καταραμένο "89"...), και όχι, επί του παρόντος, το περιεχόμενο συγκεκριμένων "μέτρων". Με όλη τούτη την οριοθέτηση, έχουμε την αίσθηση ότι χαρακτηριστικά της διαδικασίας της κάθαρσης είναι, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:

1. Πρωταγωνιστούν πρόσωπα που δεν εμπλέκονται με οποιοδήποτε ρόλο στην τρέχουσα πολιτική σκηνή. Δεν μιλάμε για α-πολιτική διαδικασία, όπως θα προσάψουν πολλοί, αλλά για ουσιαστική ανάγκη ανάκτησης εμπιστοσύνης στη λειτουργία των πολιτικών θεσμών. Η εμπιστοσύνη στα πάσης απόχρωσης πρωτοκλασσάτα στελέχη έχει τελειώσει και έχει δώσει τη θέση της στο θυμό των νέων ανθρώπων και όχι μόνο. Οσοι από τους θιγόμενους είναι πραγματικά πολιτικά πρόσωπα θα καταλάβουν και θα "θυσιαστούν". Οι υπόλοιποι θα αντιδράσουν, αλίμονο, αλλά μόνο για ιδιοτελείς λόγους. Ο,τι είχαν να προσφέρουν το έχουν ήδη προσφέρει και η διατύπωση αυτή είναι ήδη επιεικής.

2. Ξεκινά άμεσα μια διαδικασία συνολικής αναμόρφωσης του εκπαιδευτικού συστήματος από ομάδα που θα επιλεγεί με πλειοψηφία 2/3 της Βουλής με δεκαετή θητεία. Βασικά της στοιχεία: α) η πλήρης απαξίωση της παραπαιδείας β) η πλήρης αποσύνδεση Λυκείου-Πανεπιστημίου γ) η συνολική αναδόμηση περιεχομένου στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση δ) η εφαρμογή της αρχής "σχολείο = χαρά και δημιουργία".

3. Μελετώνται και εφαρμόζονται μέτρα για το μέλλον των νέων ανθρώπων, τα οποία αφορούν την εργασία στην πραγματική οικονομία, αξιοπρεπή σύνταξη, και πάνω απ' όλα διαπερνώνται από πνεύμα δημιουργίας και κάνουν τους νέους να θέλουν να δημιουργήσουν και όχι να βολευτούν. Αποτυχία κοινωνικής αποδοχής τέτοιων μέτρων σημαίνει αυτόματα οικειοθελή παραίτηση των εμπλεκομένων.

Μπορούν να γραφούν και αρκετά άλλα σχετικά με επιμέρους πλευρές των αναγκαίων ενεργειών, θέμα στο οποίο ίσως επανέλθουμε. Τα παραπάνω τα βλέπουμε ως γενικές αρχές και μόνο, οι οποίες έχουν πολλή δουλειά για να γίνουν συγκεκριμένες ενέργειες. Η ουσία παραμένει πως όσο η όποια "ηγεσία" σκέφτεται τα πάντα με όρους "πολιτικού κόστους" δεν υπάρχει διέξοδος. Με μια άλλη διατύπωση, όσο η πολιτική εκφυλιστικά ταυτίζεται με την εκλογική αποτελεσματικότητα και με την εξουσία κάποιοι να βάζουν όλους τους υπόλοιπους να δανείζονται για να γίνονται οι ίδιοι εκλογικά και πρόσκαιρα αρεστοί, είμαστε αξιοι της μοίρας μας. Αυτό έχει ακουστεί πολλές φορές, αλλά ως χώρα μάλλον δεν το καταλαβαίνουμε, οπότε είμαστε (δις) αξιοι της μοίρας μας.

Ευχάριστες διέξοδοι από το παρόν τέλμα δεν υπάρχουν. Παραπομπές των σημαντικών θεμάτων στο μέλλον με δανεισμό ακόμη και από όσους δεν έχουν κάν γεννηθεί, δεν λειτουργούν και η οργή που εισπράτουμε σήμερα από τους νέους δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα γίνουν όσο συνεχίζει η ίδια κατάσταση.

1 σχόλιο:

  1. K. Βεσκούκη είναι κρίμα που ο προφητικός αυτός λόγος, πέφτει στα μάτια μου όταν τα λεγόμενα πλέον είναι πραγματικότητα.

    Τω καιρώ εκείνο, είχα καταλήξει στο ότι αν το σύστημα είχε διαβρωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό θα το καταλαβαίναμε διότι απλά θα είχε καταρρεύσει! Με τέτοιου είδους ευφυολογήματα όχι μόνο οι απλοί πολίτες αλλά και τα κέντρα λήψης αποφάσεων προσέφεραν βαρβιτουρικά στη σκέψη τους. Ξεχνούσαν τα φαινόμενα και ερμήνευαν τον κόσμο στη βάση της μεταφυσικής.

    Σήμερα πλέον, το σύστημα κινείται σε μια ιδιότυπη μορφή καραντίνας. Απομονωμένο από τις αγορές, περιμένοντας τη θεραπεία του. Όπως και να χει, η Ελλάδα θυμίζει τον Σίσυφο. Αμφισβήτησε τους κανόνες των θεών, έζησε ‘ελεύθερη’ ζωή και τώρα είναι καταδικασμένη να ανεβάζει το βράχο στο λόφο και ξανά από την αρχή.

    Νομίζω, θα ήταν καλό πλέον να αναλογιστούμε το μέλλον την οπτική του τι θα θέλαμε για τα παιδιά μας. Έτσι, ευτυχισμένα θα ήταν προσφέροντας ένα πιάτο φαγητό που θα τα βοηθήσει να αναπτυχθούν και όχι τα φαγητά ενός ολόκληρου ταβερνείου να γίνουν τέρατα. Σε αντίθεση με το πάθος για πλουτισμό, οι ανάγκες του ανθρώπου είναι συγκεκριμένες και μπορούν να κορεστούν. Επιστροφή λοιπόν στη συμμετρία και στην αρμονία στην ανάπτυξη. Θέλοντας ή μη.

    Ηλίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή