Υποκριτές και Φαρισαίοι

[Περιοδικό ne.o. - Τεύχος 88 - Δεκέμβριος 2008]
Ως γνωστόν, το σύνολο των συνθηκών που αποδεχόμαστε ως πραγματικότητα την εποχή αυτή, φαίνεται να συγκλίνουν στο ότι βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης. Όλα τα μέσα που εκπέμπουν κάποιο μήνυμα, μας υπαγορεύουν όσα χρειάζεται για να συνειδητοποιούμε την κατάσταση αυτή ως τέτοια, και μάλιστα σε όλες τις κλίμακες: από την καθημερινότητα της διπλανής πόρτας, μέχρι τις αναλύσεις κάθε είδους περί της διεθνούς οικονομικής κατάστασης. Δίπλα σε αυτά, οι "τοπικές" ιστορίες που περιλαμβάνουν σε περίοπτη θέση τις καθημερινές -πλέον- δημοσκοπήσεις και (αλίμονο) τα περί "Βατοπεδίου" και άλλων ιερών δαιμονίων.

Οι πολιτικοί Αρχοντες φαίνονται -και μάλλον είναι- μουδιασμένοι. Από πού να πιαστούν, αλήθεια; Από τον ανώνυμο πολίτη-πελάτη του συστήματος; Αυτόν που η μόνη πραγματική καταναλωτική συνείδηση που επιδεικνύει είναι αυτή του καταναλωτή ρουσφετιών και "μέτρων" για την άμεση και ανέξοδη βελτίωση της καθημερινότητας με μόνο αντάλλαγμα την ψήφο του; Που υπογράφει το "δάνειο" για το "σπίτι", πρακτικά άνευ όρων και κατόπιν πριμοδοτεί την "πολιτική κατάσταση" που θα του επιτρέπει να το ξεπληρώνει και να ζει με τα "μαύρα"; Όχι, από αυτόν μάλλον δεν μπορούν να περιμένουν πολλά οι Αρχοντες…

Οι Σύμβουλοι πρέπει να δοκιμάζουν τη φαντασία τους γράφοντας λόγια και διατυπώσεις που να μπορούν να λεχθούν στις παρούσες συνθήκες, χωρίς, όπως πάντα, στην πραγματικότητα να έχουν κάποιο νόημα. Λόγια που σε ελεύθερη απόδοση λένε: "Εμείς είμαστε Εμείς, τώρα είναι η ώρα του λαού, όλοι μαζί, για το αύριο, για την Ελλάδα που μας αξίζει" και άλλες κενές ανοησίες. Επικαλούνται προτάσεις και μέτρα παντός τύπου με μοναδικό κριτήριο το πολιτικό κόστος, και χωρίς πραγματικά να τολμούν το παραμικρό. Μόνο που στο "Βατοπέδιο" εμπλέκεται και κάποιος άλλος, ο οποίος εδώ και εκατοντάδες χρόνια βρίσκεται "εξ ορισμού" και αξιωματικά στο απυρόβλητο: η Εκκλησία. Εδώ έχουν θέσεις δηλώσεις του τύπου "σεβόμαστε τη θρησκεία και το δικαίωμα σε αυτή". Ας υποθέσουμε ότι έγιναν και ας προχωρήσουμε.

Για ποιο λόγο δεν δημεύονται οι περιουσίες που απέκτησαν οι Μονές και τα Ιδρύματα με τέτοιους τρόπους; Τι σημαίνει "περιουσία της Μονής"; Τι "φιλανθρωπικό έργο" είναι αυτό που απαιτεί μισό δισεκατομμύριο Ευρώ και μιλάμε για μία μόνο από ενδεχομένως δεκάδες αν όχι περισσότερες περιπτώσεις οι οποίες είναι άγνωστες; Πού ανακοινώνεται το έργο αυτό για να το μάθουν όλοι; Ποια είναι η πραγματική έκταση του φαινομένου πανελλαδικά; Ποια είναι η επίσημη θέση της Ελληνικής Εκκλησίας; Απαντήσεις δεν περιμένουμε, βέβαια, σε όλα αυτά. Ούτε περιμένουμε να τεθούν σοβαρά τέτοια θέματα από τα κρατικά ΜΜΕ, ή από αυτά που ανήκουν στους ομίλους που είναι μέρος της εξουσίας.

Όταν μάλιστα τίθεται δημόσια έστω ένα μικρό ερώτημα, έτσι, για να διασκεδάζεται το κοινό αίσθημα, διευκρινίζεται προς κάθε κατεύθυνση ότι "δεν μιλάμε για την Εκκλησία, γιατί η εκκλησία δεν είναι στο σύνολό της τέτοια, εδώ πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση" και άλλα σχετικά. Κανείς δεν τολμά να θέσει και πολύ περισσότερο να εφαρμόσει προς την κοσμική οργάνωση που λέγεται Εκκλησία το παραμικρό που να την φέρνει σε (οικονομική) δυσφορία. Όπως για παράδειγμα να αναλάβει να πληρώνει η ίδια η Εκκλησία τους κληρικούς και τα λοιπά έξοδα που σήμερα καλύπτει η Πολιτεία. Υπάρχει μεγαλύτερο φιλανθρωπικό έργο που να μπορεί να επιτελεστεί αυτή την εποχή σε μια χώρα όπως η δική μας; Πόσο μεγάλη είναι η περιουσία που η Εκκλησία απέκτησε την εποχή της Τουρκοκρατίας από δωρεές Ελλήνων που προσπαθούσαν να τη σώσουν από "τους Τούρκους"; Πόση είναι σήμερα και τι έσοδα αποφέρει; Για ποιο λόγο η Πολιτεία εξακολουθεί να της καλύπτει τα έξοδα; Για ποιο λόγο οποιαδήποτε τέτοια αναφορά, εκλαμβάνεται ως επίθεση ενάντια στη Θρησκεία και το "Θεό τον ίδιο" και κατόπιν τούτου "κατακεραυνώνεται" από τους μαυροφόρους κατά τα άλλα ανθρώπους του Θεού;

Είναι μερικά πράγματα που "επιτρέπεται" να λέγονται και μερικά άλλα που δεν επιτρέπεται. Ενίοτε η απαγόρευση θωρακίζεται από τον έσχατο φόβο απέναντι στο θάνατο που θεμελιώνει τις θρησκείες οι οποίες με τη σειρά τους θεμελιώνουν πάνω του τις επίγειες εξουσίες τους. Η επιλογή είναι ελεύθερη, όμως ο εν αρχή ων Λόγος του Ευαγγελίου του Ιωάννη είναι ο συμβολισμός του χαρίσματος της Λογικής, από το οποίο δεν είμαστε έτοιμοι να παραιτηθούμε επικαλούμενοι μια αυθαίρετη αξιωματική πίστη μιας ομάδας αυτοαποκαλούμενων ανθρώπων του Θεού, ιδιαίτερα όταν αυτή επιδεικνύει τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. "Ουαί υμίν", για να χρησιμοποιήσουμε τα δικά τους λόγια.

Και για να μην ξεχνιόμαστε: Καλά και καταναλωτικά Χριστούγεννα!